આભનો ભૂરો રંગ ને મારા ફૂલનો લાલમલાલ
રંગની લીલા જોઈને મારાં નેણ તો ન્યાલમન્યાલ.
રાતનું વહેતું શ્યામ સરોવર
એમાં નૌકા શ્વેત,
સમજું નહીં કે ચાંદ ઊગે
કે ઊગતુ કોઈનું હેત.
આજ તો મારી સાવ સુંવાળી : લીલમલીલી કાલ,
આભનો ભૂરો રંગ ને મારા ફૂલનો લાલમલાલ.
પવન પોતે ઝાડ થઈને
ડોલતો રહે હરિયાળુ
મનમાં હવે ક્યાંય નથી કોઈ
કરોળિયાનું જાળું.
ગમતીલા ગુલાલમાં વેરે કોઈ તો વહાલમવહાલ,
આભનો ભૂરો રંગ ને મારા ફૂલનો લાલમલાલ
- પન્ના નાયક (Panna Nayak) (કાવ્યસંગ્રહ 'વિદેશિની'માંથી)
અત્રે 'દેશ વિદેશ' માંથી સાભાર
3 comments:
ઘણું જ સુંદર ગીત... પન્ના નાયકને બહુધા હું અછાંદસ કાવ્યોની મહારાણી તરીકે જ ઓળખતો હતો. પણ થોડા સમય પહેલાં ધવલે લયસ્તરો પર અને આજે આપે અહીં એનું ગીત, સુંદર ગીત રજૂ કરીને મારી માન્યતા જ બદલી નાંખી...
કવિતાની ભાષામાં જ્યારે લોકબોલી ઊતરી આવે છે ત્યારે કવિતા આમે ય લાડકી લાગવા માંડે છે....
વિવેક,
સાચી વાત છે. કવિતાની ભાષામાં લોકબોલી ઊતરી આવે છે ત્યારે કવિતા લાડકી જ લાગે છે. I think in every aspect when you remember "kiss -keep it simple stupid", it becomes lot easier to digest.
Sometimes we have to forcefully remind that to ourselves.
સિદ્ધાર્થ
panna naik is too good.
કાવ્ય એટલે પન્ના નાયક.
Post a Comment