વાંચકમિત્રો, આજે આ કવિતા શ્રી નટવર મહેતાએ ઈ મેલ દ્ધારા મોક્લાવેલ છે, પ્રસ્તૂત કરી રહ્યો છું. શ્રી નટવરભાઈને લખવાનો અને વાંચનનો શોખ છે. તેઓની વાર્તા તિરંગામાં પણ પ્રસિદ્ધ થયેલ છે.


માંડ માંડ આજ પડ્યો થોડો તડકો
મે તો માંગી લ ઈધો એક એનો કટકો

ચાલી રહ્યો હું તો આમ વરસોથી
કોણ જાણે ક્યાં અટકશે આ સડકો

મારો પડછાયો રહેતો મારી સાથે
ને મને એ કહે તું તો બહુ બટકો

શોધો તો મળશે સનમ તમારા દિલમાં
શોધવા સનમને ન છેક આમ ભટકો

તૂટી જશે મોતી તમારા કેશૂઓમાંથી
ભીના ભીના વાળ જરા હળવેથી ઝટકો

આપ્યા કર્યા તમે તો મને ઘણા ઝખમો
હવે તો સનમ તમો સહેજ અટકો

કેમ કરીને ભૂલે તમને નટવર
એને તો યાદ છે તમારો દરેક લટકો

-નટવર મહેતા (Natvar Mehta)

એક વખત

એક વખત અમે એકમેકને ખૂબ પ્રેમ કરતાં.
હું ઓફિસે જતો ને એનું મોં ઢીલું થઈ જતું.
હું પાછો ફરતો ત્યારે લઈ આવતો ગજરો, વેણી ફૂલ ...
એનું ગમતું મને કબૂલ.

ને પગારને દિવસે હું એને રેશમથી વીંટીં દેતો.
સાંજ પડે કે
એનો જીવ બાલ્કનીને વળગી પડતો.
મને મોડું થઈ જતું તો એ વ્યાકુળ થતી.


ને ચિંતાથી સજળ એની આંખો મને ઠપકો દેતી.
હું અપરાધી... વ્યથિત થતો...
હવે
સાંજને ટાણે મારગ ઉપર એની નજર
પથરાઈ રહેતી નથી,
હુ
ઓફિસેથી વહેલો આવતો નથી


-વિપિન પરીખ ( Vipin Parikh)

એક નાનુ ઘર

એક નાનુ ઘર મળે ને ગામનુ પાદર મળે
એક નાના ખાટ સાથે બસ પછી ચાદર મળે

હીંચકે બેઠા પછી પણ તને કાગળ લખું
એક એવી યાદનો ઊંચો મને દાદર મળે.

એક એવા આંગણે આવી અને ઊભો રહું,
ભાવભીની આંખથી જ્યાં આવ ને આદર મળે.

યાદનું ઝરણું વહે છે ત્યા હવે હું જાઉં છું
રાત લાંબી હોયને સપનું ભર્યું ભાદર મળે.

એક એવા વૃક્ષના છાંયા તળે બેસી શકું,
શ્વાસને ગણતો રહુંને બસ પછી નિંદર મળે

-રશ્મિન પટેલ